Μαύρο πιο μαύρο και βαθύ
της μοίρας το σεντόνι
κι όσα χρωστάει η ψυχή
με σώμα τα πληρώνει.

Και δεν σου φτάνει μια ζωή
ποτέ να ξεπληρώσεις
στον άλλο κόσμο απ’ την αρχή
καινούργιες βάζεις δόσεις.

Η μάνα μου η Καρκαλού
με πάει στα βράχια του γιαλού
και ρίχνει στα ναυάγια
κατάρες και τρισάγια.

Κόκκινο κατακόκκινο
της μοίρας το στημόνι
και η χαρά μου κόσκινο
άλλη χαρά μιτώνει.

Μπροστά υφαίνει το σκουτί
και πίσω το ξηλώνει
η ίδια η άκρη στην κλωστή
που αρχίζει και τελειώνει.

Η μάνα μου η Καρκαλού
με πάει στα βράχια του γιαλού
και ρίχνει στα ναυάγια
κατάρες και τρισάγια.