Σ’ ένα πηγάδι αδειανό
Στριμώχνεται το σώμα
Ίσα να νιώθει πως φορά
Το στέμμα του αυτάρκη

Μα σκαρφαλώνει συνεχώς με νύχια και με δόντια
Ψηλά να ανέβει να πιαστεί κι ας κρέμονται τα πόδια

Να δει του κόσμου το άγνωστο
Το χώμα και το χρώμα
Το δίκαιο του πειρασμού
Στης άνοιξης το στόμα

Κι όλο κοιτάει και γλείφεται και τρίβεται στην άκρη
Χαλί εξόδου στήνεται τον περιμένει να ρθει

Η μνήμη όμως του πάντοτε
Ο νόμος της συνήθειας
Το σώμα έλκει και ρουφά
Στον πάτο της δειλίας

Τώρα παραμιλάει και λέει για ανθρώπους που δακρύζουν
Φούσκωσαν τα πηγάδια τους και έξω τριγυρίζουν.