Καταραμένη θάλασσα
τα νιάτα μου τα χάλασα
για σένα η κακομοίρα.
Μου πήρες το παιδάκι μου
κι απόμεινα μονάχη μου
για την κακή μου μοίρα.

Με πόνο τον μεγάλωσα
κι όμως δεν τον καμάρωσα
τον έχεις ξεμυαλίσει.
Στην ξενιτιά τον τράβηξες
πληγή μεγάλη μ’ άνοιξες
το σπίτι μου 'χεις κλείσει.

Καράβια πάνε κι έρχονται
τα ίχνη του δε φαίνονται
θα 'χει το δρόμο χάσει.
Τα γαλανά σου κύματα
που όλο διψούν για θύματα
τον έχουν αγκαλιάσει.