Καταραμένη ξενιτιά,
που τυραννάς τ' αγόρια,
από αγάπες μακριά
κι από μανούλες χώρια.

Καταραμένη ξενιτιά,
καταραμένο χώμα
και το ψωμί και το νερό,
φαρμάκι μέσ' στο στόμα.

και την ευχή της μάνας σου
στα ξένα θα τη χάσεις,
μάνα καμιά δεν την πουλά,
να στείλεις ν' αγοράσεις.

Καταραμένη ξενιτιά,
καταραμένο χώμα
και το ψωμί και το νερό,
φαρμάκι μέσ' στο στόμα.

Κάθε Χριστού, κάθε Λαμπρή,
μας καίγεται η καρδιά μας,
μακριά απ' τις γυναίκες μας,
μακριά απ' τα παιδιά μας.