Εγώ για τη βελούδα σου φωνή και το γλυκό σου γέλιο
βγάζω αν θέλεις μέχρι και λαγό μέσα από το καπέλο.
Κι εσύ που µια ψιχάλα της βροχής την κάνεις ποταμάκι
άσε την καρδιά σου τη σκληρή και μίλα µου λιγάκι.

Εγώ που δεν μπορώ τους έρωτές µου να μετρήσω
δείξε µου το πως απ’ την αρχή να ξαναρχίσω.
Εγώ που καρτερώ όλη τη νύχτα να περάσεις
δως µου µια φωνή κι ένα σημάδι πως θα φτάσεις.

Εγώ για να µου δώσεις προσοχή κάνω και τον παλιάτσο
άσε τα ναζάκια µια στιγμή και σφίξε µε απ’ το μπράτσο.
Κι εσύ που πάντα βρίσκεις µια σχισμή και βγαίνεις από πάνω
άσε µια ρωγμούλα ανοιχτή το χρόνο µου να χάνω.

Εγώ που δεν μπορώ τους έρωτές µου να μετρήσω
δείξε µου το πώς απ’ την αρχή να ξαναρχίσω.
Εγώ που καρτερώ όλη τη νύχτα να περάσεις
δως µου µια φωνή κι ένα σημάδι πως θα φτάσεις.

Εγώ που δεν μπορώ σαν να ‘µαι εδώ να σου μιλήσω
δως µου µια στιγμή για φυλαχτό να την κρατήσω.
Κι ύστερα να ‘ρθει, στη γη, µια νύχτα να µε πάρει
σα να κάνεις κι άλλη διαδρομή του Αχέροντα βαρκάρη.