Πετάω την καρδιά μου στα σκουπίδια
Μου ‘λείψαν τα ωραία παραμύθια
Αυτά που οι ευχές πάντοτε βγαίνουν
Το τέλος έχουν που όλοι περιμένουν
Νεράιδα που όλους τους φροντίζεις
Εμένα γιατί δε με γνωρίζεις;
Νεράιδα που τις πληγές γιατρεύεις
Γιατί τα όνειρά μου πάλι κλέβεις;

Σκορπάω τη ζωή μου και τρομάζω
Τη σκιά μες τα μάτια όταν κοιτάζω
Το βλέμμα του ουρανού γεμίζει δάκρια
Που είν’ η αγκαλιά μου μοναχή και άδεια
Νεράιδα που τις πληγές τις κλείνεις
Γιατί στον καημό μου με αφήνεις;
Νεράιδα που τα όνειρα χαϊδεύεις
Ως πότε εμένα θα παιδεύεις;

Πετάω στα σκουπίδια την καρδιά μου
Και την τυλίγω με τα όνειρά μου
Να μη πονάνε οι αναιμικές αγάπες
Μακριά από της σκέψης τις απάτες
Νεράιδα που όλους τους φροντίζεις
Εμένα γιατί δε με γνωρίζεις;
Νεράιδα που τα όνειρα χαϊδεύεις
Ως πότε εμένα θα παιδεύεις;