Απ’ της θάλασσας την άκρη
μάζεψα καημό και δάκρυ
κι απ’ της καλαμιάς τα φύλλα
στεναγμό κι ανατριχίλα.

Απ’ του φεγγαριού τ’ αλώνι
πήρα βάλσαμο κι αφιόνι
μεθυσμένος πάντα να ‘μια
τα παλιά να μη θυμάμαι.

Όποιος αγάπησε πολύ
μένει πεντάρφανο πουλί.

Απ’ της θάλασσας τα βράχια
μάζεψα πουλιά και στάχυα
και με της καρδιάς το χτύπο
τα ‘φερα στον άδειο κήπο.

Απ’ του φεγγαριού τα βάθη
πήρα ασήμι και χρυσάφι
κι έκανα στη μοίρα τάμα
να ξαναβρεθούμε αντάμα.

Όποιος αγάπησε πολύ
μένει πεντάρφανο πουλί.

Απ’ της θάλασσας τα φύκια
πήρα λάσπες και χαλίκια
για να χτίσω μια καλύβα
στο βαρδάρη και στο λίβα.

Απ’ του φεγγαριού το γύρο
μάζεψα αγιασμό και μύρο
στην αυλή μου να σκορπίσω
μήπως και γυρίσεις πίσω.

Όποιος αγάπησε πολύ
μένει πεντάρφανο πουλί.