Δεν ήσουν μια στιγμή μες στον χρόνο
ήσουν η ζωή και το φως.
Δεν ήσουν πληγή που κλείνει δίχως πόνο
ήσουν καημός και πίκρα στην ψυχή.
Δεν ήσουν μιας βραδιάς το παραμύθι
ήσουν μιας ζωής η προσμονή.

Ποια σε νανουρίζει μες στην αγκαλιά της
σε ποιο προσκεφάλι την αυγή ξυπνάς.
Ποια την λησμονιά σου δίνει στα φιλιά της
και πως περιμένω να ‘ρθεις, το ξεχνάς.

Δεν ήσουν μιας γιορτής φτηνό τραγούδι
ήσουν της καρδιάς η φωνή.
Δεν ήσουν μικρό κι εφήμερο λουλούδι
μια καταιγίδα καλοκαιρινή.
Δεν ήσουν μιας βραδιάς αγαπημένος
ήσουν μιας ζωής η προσμονή.

Ποια σε νανουρίζει μες στην αγκαλιά της
σε ποιο προσκεφάλι την αυγή ξυπνάς.
Ποια την λησμονιά σου δίνει στα φιλιά της
και πως περιμένω να ‘ρθεις, το ξεχνάς.