Τρένο στο σταθμό ψάχνει γυρισμό
κόντρα στην αγάπη που ‘χε χρόνια προορισμό.
Μένει στις σκιές σαν παλιό εξπρές
κρύβει στο βαγόνι του σπαράγματα του χθες.

Στρίγγλες οι γραμμές γίνονται ρωγμές
φτιάχνουνε περάσματα, γλιστράνε οι στιγμές,
μα η προσμονή ξάφνου αναφωνεί
πως η αναχώρηση δεν έχει αναμονή.

Έπειτα ο συρμός γίνεται οδυρμός.
μέσα από τις ράγες του μακραίνουν διαδρομές.
Όταν ξεκινά στην αρχή γυρνά κίνηση
αντίστροφη του χρόνου οι αφορμές.

Κάθομαι σκυφτός είμαι απολωλώς,
ένας επιβάτης που δεν πρόσεξε κανείς
και το ουρλιαχτό φτιάχνει κουρνιαχτό
φάντασμα μες στον καπνό της ατμομηχανής.

Τρένο είμαι κι εγώ δίχως οδηγό
έρωτες γενναίους κι αποστάσεις καταργώ.
Σαν αναχωρώ βλέπω κι απορώ πώς ακόμα
φαίνομαι κουκίδα στον καιρό.

Στρίγγλες οι γραμμές γίνονται ρωγμές
φτιάχνουνε περάσματα, γλιστράνε οι στιγμές,
μα η προσμονή ξάφνου αναφωνεί
πως η αναχώρηση δεν έχει αναμονή.