Περίοπτοι υπάλληλοι που μπήκανε με μέσον
μόνο αυτοί προβλέπουνε τα χρόνια σκοτεινά.
Πίνουν καφέ, ξανά καφέ και φρέντο και εσπρέσο
κάτι στα σπλάχνα τους σκιρτά, κάτι τους τριγυρνά.

Γιατροί κρατούν τις σύριγγες και μόρτες το αφιόνι
και οι μεγάλοι και οι τρανοί υμνούν τη Χαλιμά.
Ποτέ δε θα ‘ρθει ένα πουλί, δε θα ‘ρθει ένα αηδόνι
κάποιο τραγούδι να μας πει γλυκό του Παλαμά.

Εκεί που ζούσαν θερμαστές στης κόλασης τον πάτο
δεν έφτασε καμιά φωνή που να 'χει γιατρικά.
Να πάει ο κόσμος πιο μπροστά, να σηκωθεί από κάτω
να μάθει ποιος του σκότωσε ζωή και ιδανικά.

Στρατιώτες βγαίνουν απ' το φως κι από τον Κάτω Κόσμο
με λάβαρα, εξαπτέρυγα κι αγγέλων τα φτερά.
Οι γκόμενες δεν έμαθαν τι είναι να ζεις με τρόμο.
γι’ αυτές ο έρωτας ξυπνά σε δροσερά νερά.