Σβήνει τα φώτα ο Βαρδάρης
στο δρόµο πέφτει µια βροχή
είπες πως θα ’ρθεις να µε πάρεις
κι έχω ως στο κόκαλο βραχεί.

Τρέχει µπροστά η Εγνατία
τα µάτια κλείνω και περνώ
κι αναζητάω την αιτία
που µπρος σου γέρνω και γερνώ.

Τα βράδια µόνος µου µιλάω
µέσα στου κόσµου την αυλή
πέτρες στο στήθος κουβαλάω
και ζω σε όνειρο γυαλί.

Φεύγεις σα νύχτα στο Βαρδάρη
µ’ απόψε θέλω να σταθείς
και µ’ ένα σπίρτο στο φεγγάρι
φωτιά ν’ βάλεις και να ’ρθεις.