Σβήνουν τα πρώτα κι όλα όπως πρώτα
με δυο γυμνά στο σκοτάδι κορμιά να γυρεύουμε φως.
Κι όταν θ’ ανάψουν τα φώτα και πάψουν
τα χέρια να ψάχνουν να βλέπει η καρδιά θα υπάρξουν σκιές.

Τι θέλεις πες μου, μετράω τις πληγές μου
κι όσες ξωμείναν στα χρόνια ανοιχτές κι αυτές αγαπώ.
Οι εχθροί μου με ζώσαν κι οι φίλοι με σώσαν
κι έτσι μπορώ ξανά να σταθώ και να προχωρώ.

Πάμε ξανά μ’ αυτή τη φορά
με φώτα σβησμένα και χέρια ανοιχτά.
Και όσα θα δεις μέσα από την καρδιά
θα ‘ναι το φως μου, δεν θα υπάρχει σκιά.

Και τώρα οι δυο μας βουτιά στο βυθό μας
μέσα στην άβυσσο ψάχνω να βρω ένα φως ανοιχτό.
Τι θέλεις πες μου, μετράω τις πληγές μου
και για σκοτάδια που πνίγουν το φως δεν έχω καιρό.

Πάμε ξανά μ’ αυτή τη φορά
με φώτα σβησμένα και χέρια ανοιχτά.
Και όσα θα δεις μέσα από την καρδιά
θα ‘ναι το φως μου, δεν θα υπάρχει σκιά.