Θα πάρω απ’ τους εξόριστους
μόνο τη νοσταλγία
κι απ’ την πικρή πατρίδα μου
θα πάρω δυο πουλιά.

Θα πάρω την παρηγοριά
από την Παναγία
και στην κρυφή ελπίδα μου
θα φτιάξω τη φωλιά.

Πόσο σ’ αγάπησα ποτέ
στο λέω μη ρωτήσεις
γιατί η αγάπη μάτια μου
δεν έχει ζυγαριά.
Και στα μαλλιά σου που ‘κλαψα
να μη με μαρτυρήσεις
τα πάθη κι απ’ το θάνατο
ζυγίζουν πιο βαριά.

Αφού εσύ το θέλησες
ετούτο το ταξίδι
τώρα τι λες για κύματα
και θάλασσες παλιές.
Εγώ στην πέτρα ρίζωσα
σαν μοίρα και σαν φίδι
και άγιασα στα κρίματα
και σ’ άδειες αγκαλιές.