Και να που τέλειωσε έτσι
δεν ήταν τόσο μεγάλο
και να που μένουν στη μέση
παντοτινά όσα λες.

Κι όμως, καρδιά μου, μου φτάνει
που’ χω μπορέσει να κάνω
το πιο μακρύ μου ταξίδι
και το μετράω σε στιγμές.

Φτάνει που αγάπησα και που ονειρεύτηκα
και που ταξίδεψα και που το τόλμησα.
Φτάνει που γέλασα και που μοιράστηκα
κι αφού δεν κράτησε πολύ, φτάνει που το ’ζησα.

Και να που είπαμ’ αντίο
κι όμως δεν πόνεσε τόσο,
ίσως δεν ήταν για δύο
αυτό το φως άλλο πια.

Κι όμως εμένα μου φτάνει
που’ χα το θάρρος να δώσω
το πιο καλό μου λιμάνι
για μια βουτιά στα βαθιά.

Φτάνει που αγάπησα και που ονειρεύτηκα
και που ταξίδεψα και που το τόλμησα.
Φτάνει που γέλασα και που μοιράστηκα
κι αφού δεν κράτησε πολύ, φτάνει που το ’ζησα.