Κι έτσι χάνονται οι αγάπες κι οι ανθρώποι κλαίνε,
σαν κι εμάς που φταίμε, φταίξανε κι αυτοί,
κι έτσι σβήνουν οι ελπίδες που ‘χαμε κρυμμένες
κι ήταν μετρημένες στην αγάπη αυτή.

Το φαντάστηκα κι ήταν αλήθεια
πως η αγάπη μας στο τέλος θα χαθεί,
το φαντάστηκα και ήτανε αλήθεια
πως ο ένας απ’ τους δυο θα κουραστεί.

Κι έτσι πέφτουνε τ’ αστέρια, πέτρες δίχως χρώμα
και κυλούν στο χώμα, βράχοι μοναξιάς
κι έτσι σβήνει το φεγγάρι, σαν τις αναμνήσεις
κι είναι οι εξηγήσεις άγριος βοριάς.

Το φαντάστηκα κι ήταν αλήθεια
πως η αγάπη μας στο τέλος θα χαθεί,
το φαντάστηκα και ήτανε αλήθεια
πως ο ένας απ’ τους δυο θα κουραστεί. ( χ2 )