Χώμα στεγνό απ’ τον καιρό
και ας φυσάει, ας βρέχει.
Στου γυρισμού το στεναγμό εκεί ο νους μου τρέχει
θέλει ταξίδι η ψυχή, άσπρα φτερά να έχει.

Μικρό στον άνεμο πουλί, φεύγει η ψυχή και πάει
στον κεραυνό και στη βροχή μαθαίνει να πετάει.
Συννεφιασμένος ουρανός απ’ του θεού το κλάμα
κι αυτός ο κόσμος ο μικρός, ένα αρχαίο δράμα.

Μάτια κλειστά στην ενοχή
κι ας λένε τα δικά τους.
Όσο θα μείνω στη ζωή δε θέλω δανεικά τους
άντε να πάρω την ψυχή, να φύγω μακριά τους.

Μικρό στον άνεμο πουλί, φεύγει η ψυχή και πάει
στον κεραυνό και στη βροχή μαθαίνει να πετάει.
Συννεφιασμένος ουρανός απ’ του θεού το κλάμα
κι αυτός ο κόσμος ο μικρός, ένα αρχαίο δράμα.