Εγώ γεννήθηκα σ’ ένα τραγούδι επάνω
σ’ ένα αμανέ, σ’ ένα παράπονο λυγμό.
Από μια νύχτα που ‘πιε λίγο παραπάνω
από έναν έρωτα που κόπηκε στα δυο.

Κι ήρθαν οι μοίρες και μου μοίραναν το χέρι
και στην παλάμη μου χαράξαν τις γραφές.
Γράψαν πως έχει ο κάθε άνθρωπος αστέρι
φτάνει να μπαίνει, να χορεύει στις φωτιές.

Σ’ αυτού του κόσμου το παράξενο τα ασκέρι
έμπαινα πάντα μες στου φόβου τις σκιές.
Μέχρι που μπήκα στης καρδιάς σου το νυχτέρι
μες στη φωτιά σου να χορεύω κι ας με καις.