Του είπε η τσιγγάνα στις εννιά μια μαντεψιά
Πως στις εννιά το άλλο βράδυ θα πεθάνει
Κι έβαλε πλώρη για μια μέρα νηστικιά
Που ως το βράδυ θα ’χει ο θάνατος υφάνει

Έκανε ότι στη ζωή είχε ονειρευτεί
Και τώρα ο θάνατος θα το ‘παιρνε μακριά του
Ξέχασε όμως της αγάπης την πληγή να κλείσει
Όταν του την άνοιγε η κυρά του

Τώρα κινάει για ένα ταξίδι μεσ’ στη γη
Έχοντας μεσ’ στο νου τα λόγια της τσιγγάνας
Του ‘πε να μην ξεχνάς της κυράς σου το φιλί
Και το πρώτο νανούρισμα της μάνας

Ο άντρας αυτός για πάντοτε θα ζει
Χάρη στα λόγια της παράξενης τσιγγάνας
Ξυπνάει με της κυράς του το φιλί
Και τον κοιμίζει το τραγούδισμα της μάνας.