Με πνίγει η σιωπή μου, μου καίει το κορμί
σα να ‘ναι φυλακή μου, που χάθηκες εσύ.
Μες στου μυαλού τα υπόγεια, ανάβει η ψυχή
Αχ, τις πληγές να σβήσει, με κόβει σαν γυαλί.

Μες στην ομίχλη, μες στην μπόρα
Μες στα σοκάκια τα στενά
Μες στο σκοτάδι σε γυρεύω
Μα σε δε βρίσκω πουθενά
Μες στην ομίχλη μες στην μπόρα
Πάλι με πνίγει η μοναξιά
Μες στο σκοτάδι φεύγεις τώρα
Συντρίμμια πάλι η καρδιά.

Στο δρόμο σου που τρέχεις, πέταξες τις στιγμές
Παλιές φωτογραφίες, τις άφησες στο χθες.
Δεν στάθηκες για λίγο, να δεις αν νοιάζομαι,
Αχ, να ‘ξερες στ’ αλήθεια, πως σε χρειάζομαι.