Ότι αγαπάς ξέρεις θα στο αφιέρωνα
κι ότι μισείς θα είχε εξαφανιστεί
χαρά και Merito και θα σου σιδέρωνα
τα παντελόνια σου μα έχουν σκιστεί.

Και όσα χρόνια και να μας αφιέρωνα
όσες χαρές και να ᾽χαμε παραγγείλει
έχουμε μπει σ’ έναν ψαγμένο Μεσαίωνα
σβήνει τη δίψα για γιορτή απ´ τα χείλη.

Έχω υποχρέωση και όχι δικαίωμα
κι αντί για ελπίδα, μόνο υπομονή
γιατί διανύουμε ένα άγριο Μεσαίωνα
και η ζωή όλο και μοιάζει ποινή.

Και ένα-ένα τα σχέδια μου ματαίωνα
εισιτήρια για ταξίδια ζωής
αφού αναπνέουμε έναν μαύρο Μεσαίωνα
δηλητήριο κατά της ψυχής.

Έτσι όσα χρόνια και να μας αφιέρωνα
όσες χαρές και να ‘χαμε παραγγείλει
έχουμε μπει σ’ έναν άγριο Μεσαίωνα
θα περιμένω την αυγή ν´ ανατείλει.