Απόψε ζωγραφίζω την άχρωμη ζωή μου
γυρνώ και ταξιδεύω μακριά απ’ τη φυλακή μου.

Ο πόνος μου λουλούδι
τα πέταλα μετρώ
τα βλέπω και θυμάμαι
όσα μες στη ζωή μου
να φτάσω δεν μπορώ.

Απόψε είναι Δευτέρα κι είναι γκρίζα η μέρα
αγάπη που δεν άντεξε, λουλούδι που δεν άνθισε.
Απόψε κι αν δακρύζω και χάνεται η φωνή μου
απόψε δραπετεύω από τη φυλακή μου.

Ο πόνος μου λουλούδι
τα πέταλα μετρώ
τα βλέπω και θυμάμαι
όσα μες στη ζωή μου
να φτάσω δεν μπορώ.

Ο πόνος μου λουλούδι
βουλιάζει στο νερό
το βλέπω και θυμάμαι
όσα μες στη ζωή μου
να φτάσω δεν μπορώ.

Μα θα ‘ρθει κάποια μέρα κι ίσως να ‘ναι Δευτέρα
που χρώματα θα έχει κι αγάπη που θ’ αντέχει.
Έρωτας που ανθίζει και για τους δυο θα ζει
αγάπη που ελπίζει στο εμείς και στο μαζί.