Δειλά που πρέπει να πατούμε
εκεί που στέκει λίγο φως
μην το τρομάξουνε και σπάσει
σαν την κανάτα μιας γιορτής
που τέλειωσε άδοξα στην κόχη
μιας μέρας άδειας και τραυλής.
Δειλά που πρέπει να πατούμε

Σιγά που πρέπει να μιλούμε
γιατί μιλήσαμε πολύ
και φύγαν τα παιδιά σκυμμένα
ταπεινωμένα σαν σκυλιά
με τα αδιαφόρετα μας λόγια
καδρόνια μ’ άγρια καρφιά.
Σιγά που πρέπει να μιλούμε.

Γλυκά που πρέπει ν’ ακουμπάμε
τον ώμο σου με το φτερό
που ‘χουμε χρόνια τσακισμένο
με τις δικές μας τις γροθιές
καιρός για να ‘ρθεις και να μείνεις
στις χαμηλές μας τις φωτιές.
Γλυκά που πρέπει ν’ ακουμπάμε.