Δυο σπίρτα απόψε άναψα κι αυτά αγκαλιαστήκαν,
έτσι έπρεπε να είναι η ζωή.
Μαζί στην στάχτη πλάγιασαν και αποκοιμηθήκαν,
καήκανε μα έμειναν μαζί.

Τα σπίρτα όταν καίγονται
τα ακούω να αναστενάζουν,
μυρίζει το δωμάτιο
γυναίκες που θυμιάζουν.

Εσύ που δε μου στάθηκες
φωτιά ήσουν και χάθηκες.

Αυτά τα μάτια στου πόνου το άγιο βάπτισμα,
τα μάτια μου πλυθήκαν, μου 'πανε πως σε συγχωρούν.
Έτσι νικούν οι άνθρωποι που δεν αγαπηθήκαν
ή νόμιζαν ότι τους αγαπούν.

Τα σπίρτα όπως καίγονται
τα ακούω που αναστενάζουν,
μυρίζει το δωμάτιο
γυναίκες που θυμιάζουν.

Εσύ που δε μου στάθηκες
φωτιά ήσουν και χάθηκες.