Φοράς σημαία φόρεμα σου
και τα νησιά μες στα μαλλιά σου.
Τη θάλασσα κάνεις μαντήλι
και μια μικρή εκκλησιά καντήλι.

Και κινάς, περνάς σοκάκια λασπωμένα
κρατάς παιδιά ορφανεμένα.
Που ‘χουν παιχνίδι τους την πείνα
και των πατέρων τους το μνήμα.

Ελλάδα ψάχνεις για τους τόπους
που ζουν μαζί θεοί μ’ ανθρώπους,
χωρίς το μίσος.

Κρατάς το αίμα απ’ τις πληγές σου
κι εκεί φυτεύεις τις ζωές σου
κοιτάς το θάνατο, το θάνατο.

Φοράς το θάρρος μενταγιόν σου
κι αντρίκιο αίμα για κραγιόν σου.
Για ήλιο έχεις μια Βεργίνα
πάνω απ’ το αγέρωχο σου βήμα.

Ελλάδα ψάχνεις για τους τόπους
που ζουν μαζί θεοί μ’ ανθρώπους,
χωρίς το μίσος.

Κρατάς το αίμα απ’ τις πληγές σου
κι εκεί φυτεύεις τις ζωές σου
κοιτάς το θάνατο, το θάνατο.