Βρε τι σε πιάνει αδελφέ μου
κι' όλο γκρινιάζεις διαρκώς,
κι' όλο μας λες ότι ο κόσμος
θα έπρεπε να είναι αλλιώς.

Πως τον ήθελες τον κόσμο,δε μας είπες.
Πως τον ήθελες να είναι, δηλαδή.
Να μην έχει αγωνίες,
να μην έχει τρικυμίες,
όλο γλέντια και χαρές
να είναι η ζωή.

Και με τους πλούσιους τα βάζεις,
αλλά σου φταίνε και οι φτωχοί,
και με την γκρίνια σου δε βρίσκεις
ούτε ενα τέλος, ούτε αρχή.