Ξέρω τα είπαμε χίλιες φωνές
κι αυτά που δεν πρέπει κι αυτά που δε λέγονται.
Τσακώνονται μέσα μου τόσες φωνές
και όλες μου λένε σε κίνδυνο μπαίνουμε.

Αυτό το τίποτα που μένει στο χαρίζω
και να ξεσπάσει αυτή η βροχή πια δεν ελπίζω.
Πήρες το φως από μένα και τώρα σε κάποιον ίσκιο
δεν θέλω να ‘χω άλλο δίκιο, θέλω να έχω εσένα

Μα πόσο ανόητος ήμουν,
νόμιζα μ’ είχες διαλέξει,
να ‘μαι για σένα η λέξη
που θα νικήσει τα πάντα.

Μα πόσο ανόητος ήμουν,
νόμιζα μ’ είχες διαλέξει
κι αυτή η περίεργη έλξη
θα ψάχνει πάντα λεζάντα,
τι θα γίνει μ’ εμάς.

Δεν το μπορώ να παριστάνω ότι κερδίζω ενώ χάνω
και τις κινήσεις δεν τις ξέρω που θα σε φέρουν ως εδώ.
Αντί για σένα να παλεύω να πέσω ήσυχα διαλέγω
και το αφήνω πια στην τύχη κι αν θέλεις πες με γραφικό.

Μα πόσο ανόητος ήμουν,
νόμιζα μ’ είχες διαλέξει,
να ‘μαι για σένα η λέξη
που θα νικήσει τα πάντα.

Μα πόσο ανόητος ήμουν,
νόμιζα μ’ είχες διαλέξει
κι αυτή η περίεργη έλξη
θα ψάχνει πάντα λεζάντα,
τι θα γίνει μ’ εμάς.

Αλλά θυμάσαι πως τύφλωνε ο ήλιος, καλοκαίρι ήταν μια φορά
κι όπως πλησίασα κοντά σου όλα μου μοιάζαν πιθανά.
Τα φώτα έγιναν αστέρια, γυαλίζανε μες στα ποτά
χέρια και μάτια ζαλισμένα μια παντομίμα στη φωτιά,
τι θα γίνει μ’ εμάς.