Ο κόσμος με κατηγορεί,
πως πίνω και μεθάω,
δεν ξέρει όμως που 'μπλεξα
μ' έναν σεβντά μεγάλο.

Μια μόρτισσα απ' την Κοκκινιά,
καμωματού τσαχπίνα,
για αυτήνα έγενα μπεκρής
και πίνω τη ρετσίνα.

Αμάν, αμάν μόρτισσά μου,
έλα γίνου πια δικιά μου,
έλα μέσ' στην αγκαλιά μου,
να μου γιάνεις την καρδιά μου.

Μόνο σαν πίνω και μεθώ,
τηνε ξεχνώ λιγάκι,
γιατί μου καίγει την καρδιά
με το τσιφτετελάκι.

Γι' αυτό θα πίνω να μεθώ,
ίσως τηνε ξεχάσω
γιατί μ' αυτήν τη μόρτισσα
τα νιάτα μου θα χάσω.

Αμάν, αμάν μόρτισσά μου,
έλα γίνου πια δικιά μου,
ελα μεσ στην αγκαλιά μου,
να μου γιάνεις την καρδιά μου.