Ήθελα από καιρό να σου πω πως κυκλοφορώ
μ’ ένα δέρμα από χαλκό, γιατί ζω στη Λάρισα,
ήθελα από καιρό να σου πω πως συντηρώ
μία μάσκα από σκόνη, γιατί ζω στη Λάρισα.

Ήθελα να σου χαρίσω δυο πλανήτες μαζί στη Λάρισα,
νόμιζα πως είχες φύγει με τους δύτες μαζί στη Λάρισα.

Ήθελα από καιρό να σου πω πως σταματώ
σ’ ένα άπιαστο φανάρι, γιατί ζω στη Λάρισα,
ήθελα από καιρό να σου πω πως παραληρώ
σ’ έναν άδειο θερινό, γιατί ζω στη Λάρισα.

Νόμιζα πως είχες φύγει με καράβι μαζί στη Λάρισα
και το καράβι σαλπάρει κάθε νύχτα, να βρει τη Λάρισα,
βρίσκει τον Πηνειό, μαύρο και σκοτεινό,
βρίσκει κι εμένα και τ’ όνειρό μου που πετά στη Λάρισα.

Ήθελα από καιρό να σου πω πόσο σ’ αγαπώ,
μα δεν ζω στη Λάρισα, μα δεν ζω στη Λάρισα.