Κάθε Δευτέρα περιμένω έναν άγιο
την Τρίτη τη ζωή να μου αλλάξει.
Το θαύμα της Τετάρτης θα ‘ρθει αύριο
μα την Πέμπτη επαναφέρομαι στην τάξη.

Είναι ο φόβος που μουσκεύει το πουκάμισο
θλίψη κι η οργή όταν με δέρνει.
Απ’ το λαιμό κι εγώ να ψάχνω τον παράδεισο
μα είναι η κόλαση εδώ που μ’ αρρωσταίνει.

Οι ελπίδες που στηρίχτηκα κατέρρευσαν πρώτες
δεύτερη πεθαίνει η αντοχή.
Τρίτη η ρωγμή στης εξόδου τις πόρτες
δύσκολα θα έφευγες κι εσύ.

Οι ελπίδες που στηρίχτηκα κατέρρευσαν όλες
λάφυρα στη νέα εποχή.
Δύσκολα περνάω αυτές τις δύσκολες ώρες
δύσκολα θα πέρναγες κι εσύ.

Παρασκευή κι έχω στο στήθος ένα σκίρτημα
Σάββατο άγχος που τελειώνει η εβδομάδα.
Την Κυριακή τα έχω πάρει με το σφύριγμα
του διαιτητή σαν έχει χάσει η ομάδα.

Έχω ξεχάσει τη ζωή μου σ’ ένα αύριο
κι αυτό το χθες που περιμένω να ξυπνήσει.
Είμαι ένα πρόβατο κλεισμένο σ’ ένα στάδιο
που σαν το σκέφτεται το πιάνει πάντα κρίση.

Οι ελπίδες που στηρίχτηκα κατέρρευσαν πρώτες
δεύτερη πεθαίνει η αντοχή.
Τρίτη η ρωγμή στης εξόδου τις πόρτες
δύσκολα θα έφευγες κι εσύ.

Οι ελπίδες που στηρίχτηκα κατέρρευσαν όλες
λάφυρα στη νέα εποχή.
Δύσκολα περνάω αυτές τις δύσκολες ώρες
δύσκολα θα πέρναγες κι εσύ.