Το ξημέρωμα με βρίσκει πάλι μόνο
ένα στήριγμα να ψάχνω να πιαστώ.
Μια απάτη για να φύγω να σκαρώνω
κόλπο γκρόσο, διαβατήριο πλαστό.

Πιάσαν τόπο τελικά οι καταιγίδες
και το πλοίο που ποθώ δε λέει να ‘ρθει.
Είναι που χαλάσαν κι όλες οι πυξίδες
και το πέλαγος φαντάζει πιο βαθύ.

Όσα φίλτρα και να βάλεις στο τσιγάρο
κάποιο δρόμο πάντα βρίσκει ο καπνός.
Κι εγώ που έμαθα πως θέλω να σαλπάρω
κάπου υπάρχει και για μένα ωκεανός.

Ο γιαλός έχει απότομα στραβώσει
κι η φυγή ζητά μεγάλη πληρωμή.
Ποιος τα ναύλα του βαστά να ξεπληρώσει
με τις θύμησες βαρίδια στο κορμί.

Σκρόφα μνήμη μου ‘χεις κάτσει στο σαλόνι
την εξώπορτα μην κρύβεις να χαρείς.
Τώρα βιάζομαι κι ο χρόνος που τελειώνει
είναι απ’ όλα τα φορτία πιο βαρύς.

Όσα φίλτρα και να βάλεις στο τσιγάρο
κάποιο δρόμο πάντα βρίσκει ο καπνός.
Κι εγώ που έμαθα πως θέλω να σαλπάρω
κάπου υπάρχει και για μένα ωκεανός.