Στη γωνιά της μέρας
στέκει μόνη η ματιά σου
φύσηξε αέρας,
και έφερε το άρωμα σου
ουρανού μου αιθέρας
το πιστό το άρωμα σου

Κάνω να σε φτάσω
ξαφνικά πέφτει σκοτάδι
μυρωδιά που σβήνει
του μυαλού μου η απάτη
βλέφαρο που κλείνει
της πληγής μου η ανάγκη

πόσο θα θελα να είχα
μια στιγμή, μόνο στα αλήθεια
με τα χέρια να σε ντύσω
στα φιλιά να σε κερδίσω

κρύος ο χειμώνας
και τη φορεσιά σου κλείνεις
της ζωής θαμώνας
στην υγειά του κόσμου πίνεις
στη γιορτή κανόνας
ήλιος, να κερνάς να δίνεις

Μέσα απ τον καπνό
του τσιγάρου μου σε βλέπω
βλέμμα μου θολό
θα πιστέψω δεν αντέχω
ψέμα μου γλυκό
όσα ήθελα να έχω.