Και πάλι απεγνωσμένα
στο προσωρινό
θ’ αναζητήσω την αιωνιότητα
στο εφήμερο και το φευγαλέο

γυναίκα άγνωστη
κι όμως μεθυστικά οικεία
χαμογέλασέ μου
να λάμψει μια στιγμή
το φως στα μάτια σου
τόσο ερωτικά
και τόσο απελπισμένα

χαμογέλασε
στον κάτοικο της άκρης του γκρεμού
ισόβιο επαίτη των δευτερολέπτων
χαμογέλασε
για όλα όσα χάθηκαν
και επιμένουν
εκστατικά στη μνήμη

μελωδικά
λυτρωτικά
λίγο πριν απ’ το τέλος
χαμογέλασέ μου.