Πώς θα είναι όλα
όταν όλοι με αφήσουν;

Ποιο αναλγητικό τα σπλάχνα μου θα υπνώσει,
από το στόμα να μη χυθούν
αλαλάζοντας;

Πως θα είναι τα φώτα της πόλης τότε;
Στις κόρες των ματιών θα μαραθούν.

Τον αποχωρισμό πως θα βαστάω
που αθόρυβα γλιστράει σαν ίσκιος από χθες,
με τα μεταξωτά του λουριά
να σφίγγουν στο λαιμό το κλάμα;

Όλοι αμέριμνοι
σε ταχύτητες.

Και εγώ, σε κάθε φανάρι κόκκινο
ένα δάκρυ αφήνω να λειάνει το δρόμο
να κυλίσουν οι αγαπημένοι.