Οι μυρωδιές από μια παλιά
μισοφορεμένη ήττα
μάζευαν στην ανηφόρα ότι απόμεινε
από τα ξέφτια του φθινοπώρου

η σκέψη καθόταν οκλαδόν
πάνω στα σύννεφα μιας αδέσποτης επιθυμίας

μέσα στα σαγόνια της αγωνίας
βούλιαζε η μέρα του
μαζί και το κορμί του

βγήκε δεμένος στην κορδέλα
μιας λυπημένης φράσης
κι αγκάλιασε το πρωινό
και με τις δυο του δαγκάνες
μέχρι που έτρεξαν από τις πλάτες του
απορίες και άφθονοι ξεχασμένοι φόνοι

στην απέναντι πλαγιά
πίσω από τα πυκνά σκοτάδια της αδιαφορίας
έπλεε η πόλη βρεγμένη ως το κόκκαλο

κατέβηκε από το στενό καλντερίμι του αποχωρισμού
και χάθηκε πίσω από τη σιδερένια πόρτα του αναπάντεχου
ερχόταν η νύχτα με το μονότονο τρίξιμο
κι έκοβε την αναμονή σε μικρούς κύβους παραίτησης

πάτησε στο πλατύσκαλο των φόβων του
κι έλαμψε γύρω του η θάλασσα
με τις γυμνόστηθες αναπολήσεις
και φάνηκαν στον ορίζοντα έτοιμα
τα τάγματα για τις αμέτρητες εφόδους

πισωπάτησε
γιατί είναι επικίνδυνο
στις πλαγιές της άγνοιας
να φυτεύεις ήττες
και κρύφτηκε στα σκοτάδια
κάποιας παράκλησης.