Πώς θα την αντέξω αυτήν την τρέμουσα ανθοφορία;
Έρχεται συνεχώς, με διαπερνά, υιοθετεί την λύπη μου,
ανορθώνει συντρίμμια από παλαιούς λυγμούς, σταλάζει, στο δέρμα
μου την διαύγειά της και πάνω του φυτρώνουν άγριοι στήμονες.
Δεν της φτάνουν τα οστά μου, βρίσκει τη ματιά μου, την
προεκτείνει ως την εσχάτη οδύνη. Αναζήτα στην φλέβα κάθε
χειρονομίας το αίμα που ώθησε ν’ ανατείλουν τα μπουμπούκια των
ονείρων. Την ώρα της μνημοσύνης με μεταβάλλει στα τραύματα
εξ ων συνετέθην, δροσιά με παίρνει τα χαράματα και μ’ ακουμπά
στα πέταλα των κρίνων. Με βυθίζει ως την πιο μεγάλη ρίζα,
με βάζει ν’ αντικρίσω το γκρίζο της ζωής, ώσπου ν’ αδειάσει
το στήθος από ένταση και η δράση από σύμπαν, να μείνει μόνο
το κορμί να το μαδούν τα δάχτυλα του ανέμου, κι ύστερα από τα
βάθη των καιρών ξανά με παραδίδει στην ανάσταση.
Ολόκληρον με κατοικεί και πού θα μ’ αρμενίσει αυτό το
τρυφερό άγγιγμα της ανοίξεως;