Της εμμονής κομπόπλεγμα
σα τραγικά ξεσπάει
για τους δειλούς, δεν είναι, ανθρώπους
που κοκκινίζουν οι αρμοί
από τα δάχτυλά τους, ούτε για τις παρθένες
κείνες που `ναι ξένες
στα ναρκώματα και στα γαργαριστά.
Είναι για μας, που μάθαμε
τον κόμπο καντηλίτσα
του γέρου- ναυτικού,
από τις Συρακούσες.
Και τραγουδούσαμε τα ναυτικά τραγούδια μας
με τα κεριά στ’ αυτιά μας,
κάθε πουτάνας θηλυκιάς
που βρίσκαμε στο δρόμο,
ενώ τα σκέλια μας τα χάιδευαν
πάντοτε Πηνελόπες.