Ποτέ δε γνώρισα Θεό και τόπο για να μένω
μα ένα έχω να σου πω κι αν θέλεις το ακούς,
αρρωστημένο μου μυαλό και νου σαλταρισμένο
την έξοδο κινδύνου μου την σφάλισα καιρό.

Και ζω στο χάος της πληγής μαζί με τ' άλλα ζώα
κι ο Νώε να χειροκροτά με σπόνσορα τη Nike,
καρδιά μου πως να φοβηθείς το κοίταγμα του βόα
αφού την ενδοφλέβια τη χτύπησες νωρίς.

Μέσα στο στόμα λιονταριού θα χώσω το κεφάλι
και μια φωτιά από θάνατο θ' ανάψω για να πω,
του από μηχανής Θεού να φέρει παραζάλη
και σπρώξιμο στα πρέπει μας στην άκρη του γκρεμού.

Τα γάλατα είναι πολλά μα σαν του Κιούμπρικ ένα
στο super market άδικα γυρεύεις να τα βρεις,
κοστίζουν λίγο ακριβά δεν κάνουν για εσένα
γιατί με αίμα τα πλερώ και δάκρια πολλά.

Στο τσίρκο της παράνοιας κοιμάται η λογική μου
κι ο κλόουν ονειρεύεται το θύμα του να βρει,
ταχυδακτυλουργοί, ζογκλέρ και μάγοι του ονείρου
περνάνε δρόμους με φωτιές κι ακροβατούν γυμνοί.

Το γκρίζο κάνω κόκκινο, το μαύρο αφήνω μαύρο
χτυπάω τη σφηκοφωλιά κι ακίνητος γελώ,
των αθανάτων το νερό δε μ' ενδιαφέρει να βρω
γιατί όλοι είμαστε νεκροί σου λέω από καιρό.

Η ‘σωτηρία της ψυχής’ κι η Σωτηρία Μπέλλου
κι οι δυο είναι τεράστιες γι' αυτό να προσκυνάς
κι αν έχασες την πίστη σου στο δώμα ενός μπουρδέλου
την εθνική σου μοναξιά ποτέ μην αρνηθείς.

Στο παραμύθι μας λοιπόν ο λύκος σε γλυτώνει
μα η γιαγιάκα σου η καλή σε σφάζει στο λαιμό,
μια τέκνο σπλάτερ εποχή ανάστημα ορθώνει
με ρομποτάκια και barcode σημεία των καιρών.

Πατάω γκάζι στη στροφή και φρένο στην ευθεία
βουλιάζω μες τον Άδη μου και ψάχνω ουρανό,
στης Πλάτωνος το Σαμποτάζ θα γίνω η αιτία
και στο βαθύ το βλέμμα σου η πέμπτη εποχή.