Μέσα στο σπίτι λάμπει αποσπερίτης
η μάνα μου παλιά νοικοκυρά.
Είναι ο μπαμπάς φιλόνομος πολίτης
κι έχει παρά με φούντα και με ουρά.

Δεν βγαίνει από το σπίτι πριν τις δέκα
κι έχει υποθέσεις πάντα σοβαρές.
Κι όταν το φέρει ο λόγος για γυναίκα
έχει και λίγο αρχές αριστερές.

Μα σαν ακούει τη λέξη μπολσεβίκοι
σηκώνονται του οι τρίχες από φρίκη.

Στην αρετή του πάντα είναι ρολόι
και μες στο σπίτι κάνει σαν τρελός.
Γιατί έτσι κάνουν οι ανθρώποι από σόι
γιατί έτσι κάνει ο κόσμος ο καλός.

Μα κάποτε τον πιάνουν κι οι διαβόλοι
κι η μάνα μου να φύγει γρουσουζιά.
Παίρνει απ’ του μπαμπά το πορτοφόλι
κι ανάβει ένα κερί στην Παναγιά.

Συ που απ’ τους αγίους είσαι πρώτη
στον ίσιο δρόμο φερ’ τον Παναγιώτη.

Την Κυριακή σαν βγούμε πια σεργιάνι
μπράτσο ο μπαμπάς τη μάνα μου κρατά.
Δίνει δεκάρες κι εύχονται οι ζητιάνοι
κι ο κόσμος ο καλός μας χαιρετά.