Μυριέμ θα σ’ αγαπώ
να δεις που εγώ κάθε πρωί
μες στη μικρή μας την αυλή
ποδιά στη μέση σου θα σου δένω.

Για τη δουλειά, αχ τι χαρά
εγώ να δένω και την ποδιά σου.
Για τη δουλειά.

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ
καθώς τ’ αλέτρι θα κρατώ.
Θα μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς
καθώς το χώμα θα τραβάς
για να ζεστάνεις τη παγωμένη φύτρα.

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ
καθώς θα κόβω τον καρπό.
Θα μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς
καθώς το μήλο θα κρατάς
και στη ζωή μας θα λιγοστεύει η πίκρα.

Μύριεμ είναι σκληρά τα νιάτα μας
πολλά παιδιά γεράσανε απ’ τη δουλειά
σαν πασχαλιές που φυτρώσαν
μες στην ξερολιθιά.

Χωρίς δροσιά η δυστυχία μας
στον αφέντη είναι χαρά.

Μα εγώ Μυριέμ θα σ’ αγαπώ
καθώς τ’ αλέτρι θα τραβώ.
Κι εσύ Μυριέμ θα μ’ αγαπάς
καθώς το χώμα θα κρατάς
για να ζεστάνεις τη παγωμένη φύτρα.

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ
καθώς θα κόβω τον καρπό.
Θα μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς
καθώς το μήλο θα κρατάς
και στη ζωή μας θα λιγοστεύει η πίκρα.

Μυριέμ όχι μην κλαις
μόνο να λες τα χρόνια αυτά
πολλά θ’ αλλάξουνε στη γη
για τα παιδιά μας θα είναι
πιο όμορφη η ζωή.

Αχ, η ζωή μ’ αυτό το δάκρυ σου
εσύ ποτίζεις τη ροδαυγή.

Κι εγώ Μυριέμ θα σ’ αγαπώ
καθώς τ’ αλέτρι θα τραβώ.
Κι εσύ Μυριέμ θα μ’ αγαπάς
καθώς το χώμα θα κρατάς
για να ζεστάνεις τη παγωμένη φύτρα.

Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ
καθώς θα κόβω τον καρπό.
Θα μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς
καθώς το μήλο θα κρατάς
και στη ζωή μας θα λιγοστεύει η πίκρα.