Αγάπες μου παλιές,
που πήγατε, που να ‘στε,
που χτίσατε φωλιές
και ούτε με θυμάστε.

Στο νου μου σαν σκιές
το σούρουπο γυρνάτε,
αγάπες μου παλιές
που φεύγετε και πάτε.

Πουλιά μου τρομαγμένα
δεν μ’ απόμεινε κανένα,
δακρύζετε, γελάτε
και άλλους αγαπάτε
και ούτε με κοιτάτε
καμιά σας δε με θυμάται.

Αγάπες μου παλιές,
μορφές μου αγαπημένες
δικές μου ως τα χθες
και τώρα είστε ξένες.

Και γίνατε πληγές
που δεν τις σβήνουν χρόνοι,
αγάπες μου παλιές
μακριά σας είμαι μόνη.

Πουλιά μου τρομαγμένα
δεν μ’ απόμεινε κανένα,
δακρύζετε, γελάτε
και άλλους αγαπάτε
και ούτε με κοιτάτε
καμιά σας δε με θυμάται.