Σ' ένα όμορφο δάσος, καταπράσινο δάσος
ένας κούκος ξενύχτης κι ένας κάστορας τσίφτης.
Στης αυγής τη δροσούλα πιάσανε κουβεντούλα
λένε για τη Μελίνα, τη μικρή μπαλαρίνα,
νταμπαντάμ, νταμπαντάμ
που είναι μια καφετιά πονηρή καστορίνα.

Δίπλα στο ποταμάκι θα της φτιάξει σπιτάκι
που θα έχει σαλόνι και μεγάλο μπαλκόνι.
Θα της παίρνει καλούδια και θα γράφει τραγούδια
μόνο για τη Μελίνα τη μικρή μπαλαρίνα
νταμπαντάμ, νταμπαντάμ
τη μικρή καφετιά πονηρή καστορίνα.

Ένα φράγμα θα φτιάξει
για να το προφυλάξει
το σπιτάκι τους, το παλατάκι τους
όλα να' ναι εν τάξει.
Και κάνει προσευχή στο Θεό
το δάσος να μην πάθει κακό.

Και περάσαν δυο χρόνια κι όταν λιώσαν τα χιόνια
ένα μικρό χελιδόνι στο μεγάλο μπαλκόνι.
Βρίσκει ένα σπουργίτι που' χε φωλίτσα στο σπίτι
και θαύμαζε τη Μελίνα τη μικρή μπαλαρίνα
νταμπαντάμ, νταμπαντάμ
τη μικρή καφετιά πονηρή καστορίνα.

Με δάκρυα του λέει το χελιδονάκι
έπιασε φωτιά κινδυνεύει το σπιτάκι.
Το άκουσε ο κάστορας ο πιο καλός ο μάστορας
κι ο πολυμήχανος τώρα στέκει αμήχανος.
Του έρχεται μια σκέψη το φράγμα να γκρεμίσει
αν πλημμυρίσουνε η φωτιά θα σβήσει.
Ας χάσει το σπιτάκι του το παλατάκι του
δε θα μετανιώσει το δάσος να γλιτώσει.

Και το φράγμα γκρεμίζει
κι όλα τα πλημμυρίζει
το σπιτάκι τους, το παλατάκι τους
κι η μπαλαρίνα δακρύζει.
Μα κάνει προσευχή στο Θεό
το δάσος να μην πάθει κακό.

Το δάσος να μην πάθει κακό.