Με ένα γιατί θα ζούμε,
κι' όλοι θα απορούμε,
γιατί υπάρχει θάνατος
και να μην είναι αθάνατος,
ο άνθρωπος που γεννάται....

Και σκέφτομαι και απορώ,
με το φτωχό μου το μυαλο,
ο αίτιος ποιος να 'ναι,
που παίρνει νέους και παιδιά,
και αφήνει μάνες στη σκλαβια,
να ζουν, και να πονάνε.....

Βλέπεις γονείς να χάνουνε, παιδιά,
και να φιλούνε,
στο εικόνισμα, στο κούτελο,
να τ' αποχαιρετούνε.....

Γιαγιάδες και παππούδες,
να τα μοιρολογούνε,
και ένα γέρικο γιατί, να βγαίνει με παράπονο,
στον κόσμο αυτόν τον άπονο....

Και συνεχίζουν τη ζωή,
με ένα γιατί μες το μυαλό,
μέχρι να έρθει η μέρα....
να ανταμωθούν στο άγνωστο,
και στης ζωής το άπειρο,
να αγκαλιαστούν παρέα......