Τι σε λυγίζει, τι σε φοβίζει
μήπως το φως που την αγάπη μου ορίζει.
Σ’ έχει τυφλώσει και τα κάστρα σου γκρεμίζει
την πόρτα κλείνεις της δικής μου αντοχής.

Τι μας πληγώνει, τι μας ενώνει
σε λίγο φτάνει εκείνη η ώρα που νυχτώνει.
Κι είναι χειρότερο για εκείνον που πεισμώνει
όταν θα μπαίνει η ταινία της σιωπής.

Αυτή είναι όμως η μοίρα των δυνατών
να παίρνουν την ευθύνη των εραστών.
Να χάνουν στο παιχνίδι των ενοχών
και πάντοτε στο τέλος να μένουνε μόνοι.

Σ’ αυτή λοιπόν τη μοίρα θα υποταχθώ,
θα φύγω πάλι πρώτη κι ας σκοτωθώ.
Στο τείχος της αγάπης που έχτισα εγώ
δεν γράφει ακόμα επάνω
καρδιά της καρδιάς μου πως σ’ αγαπώ.

Τι με πονάει, τι με κρατάει
σαν το στρατιώτη που συνέχεια πολεμάει.
Να μην προδώσει την πατρίδα που αγαπάει
έτσι κι εγώ παλεύω χρόνια να σωθώ.

Αυτή είναι όμως η μοίρα των δυνατών
να παίρνουν την ευθύνη των εραστών.
Να χάνουν στο παιχνίδι των ενοχών
και πάντοτε στο τέλος να μένουνε μόνοι.

Σ’ αυτή λοιπόν τη μοίρα θα υποταχθώ,
θα φύγω πάλι πρώτη κι ας σκοτωθώ.
Στο τείχος της αγάπης που έχτισα εγώ
δεν γράφει ακόμα επάνω
καρδιά της καρδιάς μου πως σ’ αγαπώ.

Αυτή είναι όμως η μοίρα των δυνατών.