Που να σταθώ αφού δεν είσαι πια εδώ
γίναν οι νύχτες μου φωτιές κι όλα τα καίνε.
Που να σταθώ αφού ακόμα σ’ αγαπώ
δεν θέλω άνθρωπο να δω κι όλα μου φταίνε.

Πριν χαθεί το δειλινό βγήκα πάλι να σε βρω
και ο ουρανός με κοιτούσε δακρυσμένος.
Πέφταν στάλες της βροχής στο παραθύρι της ψυχής
κι εκεί που ζούσαμε μαζί έμεινα μόνος.

Που να σταθώ αφού δεν είσαι πια εδώ
γίναν οι νύχτες μου φωτιές κι όλα τα καίνε.
Που να σταθώ αφού ακόμα σ’ αγαπώ
δεν θέλω άνθρωπο να δω κι όλα μου φταίνε.

Πριν ο ήλιος να φανεί γύρισα σπίτι το πρωί
γύρω κοιτούσα με μάτια βουρκωμένα.
Φώναξα πόσο σ’ αγαπώ είχε θολώσει το μυαλό
και όλα γύρω μου θυμίζανε εσένα.

Που να σταθώ αφού δεν είσαι πια εδώ
γίναν οι νύχτες μου φωτιές κι όλα τα καίνε.
Που να σταθώ αφού ακόμα σ’ αγαπώ
δεν θέλω άνθρωπο να δω κι όλα μου φταίνε.