Πάνω στου Κύ, βρα ‘μαν αμαν,
πάνω στου Κύκκου τα βουνά
Πάνω στου Κύκκου τα βουνά
πέφτει η ομίχλη χαμηλά

Κι ένας αητός, βρα ‘μαν αμαν,
Κι ένας αητός ψάχνει να βρει
Κι ένας αητός ψάχνει να βρει
νεράκι κρύο για να πιεί

Βρίσκει ένα πεύκο, αμάν αμάν,
βρίσκει ένα πεύκο μοναχό
Βρίσκει ένα πεύκο μοναχό
μαραζωμένο απ’ τον καιρό

Διψάει κι η ρίζα, αμάν αμάν,
διψάει κι η ρίζα του να πιεί
Διψάει κι η ρίζα του να πιεί
νεράκι κρύο απ’ την πηγή

Σ’ ένα κλαδί του, αμάν αμάν,
σ’ ένα κλαδί του χαμηλά
Σ’ ένα κλαδί του χαμηλά
στέκει ο αητός και το ρωτά

Ποιος αφεντεύει, αμάν αμάν,
ποιος αφεντεύει την πηγή
ποιος αφεντεύει την πηγή
και δεν κρένει νερό να πιεί

Του έρωτα, βρα ‘μαν αμαν,
του έρωτα είν’ η πηγή
Του έρωτα είν’ η πηγή
κι απ’ τον καημό του καρτερεί

Να ‘ρθει απ’ τη μαύρη, αμάν αμάν,
να ‘ρθει απ’ τη μαύρη ξενιτιά
Να ‘ρθει απ’ τη μαύρη ξενιτιά
η όμορφη η κορασά

Να βρει το νιο, βρα ‘μαν αμαν,
να βρει το νιο που καρτερεί
Να βρει το νιο που καρτερεί
κι απ’ το φευγιό της πια δε ζει

Κι απ’την πηγή, βρα ‘μαν αμαν,
κι απ’την πηγή να πιούν ξανά
Κι απ’την πηγή να πιούν ξανά
ν’ ανθίσουν πάλι τα βουνά