Αυτός που βλέπω μες στον καθρέφτη
που ώρες ώρες δείχνει θολά,
είναι ο εαυτός μου που με κοιτάζει
με μαύρο βλέμμα απ’ τα παλιά.

Πόσοι αιώνες έχουν περάσει
που δεν θυμάμαι να ‘μουν παιδί.
Τόσα μπαράκια και ιστορίες
τόσα ποτά, τόσοι καπνοί.

Σε κάθε δρόμο αυτής της πόλης
έχω αφήσει και μια πνοή,
παντού κρυμμένες αγαπημένες
για μια νυχτιά για μια στιγμή.

Να λοιπόν τώρα που με τυφλώνει
μες στον καθρέφτη τούτη η μορφή,
μοιάζει δικιά μου μα γερασμένη
ακόμα να βρω που μ’ οδηγεί.