Πέντε μήνες φαντάρος
και μου έγινε βάρος το χακί κι η σκοπιά.
Και στα σύνορα πάνω
με πονά παραπάνω η πικρή μοναξιά.

Αχ, να μέτραγα στη χτένα
πότε θα ‘ρθει η βραδιά,
που θα μ’ έφερναν τα τρένα
στην γλυκιά σου αγκαλιά.

Τη σκοπιά μου φυλάω
και τ’ αστέρια κοιτάω κι όλο κάνω ευχές.
Μια μετάθεση μόνο
θα μου διώξει τον πόνο και τις μαύρες στιγμές.

Αχ, να μέτραγα στη χτένα
πότε θα ‘ρθει η βραδιά,
που θα μ’ έφερναν τα τρένα
στην γλυκιά σου αγκαλιά.