Θυμάσαι καθώς λέγαμε
το τραγουδάκι ετούτο,
εσύ ’σουν ρόδο της αυγής
κι εγώ τ’ άγουρο φρούτο.

Και τώρα που τ’ αρχοντικό
μας κάψαν οι κουρσάροι,
τ’ άγριου βορρά, λησμόνησε
τραγούδι και τροπάρι.

Τώρα που τ’ άσπρα σου μαλλιά
ψυχές σκορπάν στα μάτια,
να μη θυμάσαι τα παλιά
τα γέλια, τα γινάτια.

Κι εγώ να πάψω τ’ αδειανά
τα χέρια μου ν’ απλώνω,
τι ο χρόνος μας εκούρσεψε
της μυγδαλιάς τον κλώνο.