Το στόμα σου μοσχοβολά βασιλικό και δυόσμο
ένα σχοινάκι μας κρατά δεμένους με τον κόσμο
βγάλ’ το σουγιά και δώσ’ του μια και πάμε να χαθούμε
στης θάλασσας την αγκαλιά έλα να αγαπηθούμε

Άγιε μου Νικόλα βάστα τα κορμιά στα κύματα
Αφροδίτισσα κυρά μου ξέρεις από κρίματα

Σε φίλησα στην κουπαστή κι εσύ δε μου `πες φτάνει
εκεί στην πλώρη την κλειστή σου `πεσε το φουστάνι
το κύμα που μ’ αγκάλιασε δε σβήνει τη φωτιά μου
τι να `ν’ αυτό που μ’ άναψε Χριστέ και Παναγιά μου

Άγιε μου Νικόλα βάστα τα κορμιά στα κύματα
Αφροδίτισσα κυρά μου ξέρεις από κρίματα