Η μέρα κίνησε και πάει
σεργιάνι πάνω στις κορφές,
στην πόλη ο μόχθος αρχινάει
όμοια σαν αύριο και χθες.

Ατσάλι δέκα πελεκάνε
ο ένας χτίζει σπιτικό.

Ένας γελάει χίλιοι πονάνε,
μισούνε και δεν αγαπάνε,
δεν φτάνει εγώ που σ’ αγαπώ.

Η μέρα κίνησε και πάει
σεργιάνι πίσω απ’ τα βουνά,
στην πόλη ο μόχθος σταματάει
μετράω τι φτιάξαμε ξανά.

Δέκα ατσάλινα μαχαίρια
ένα μονάχα σπιτικό.

Ένας γελάει χίλιοι πονάνε,
μισούνε και δεν αγαπάνε,
δεν φτάνει εγώ που σ’ αγαπώ